Ik vind dat ik mee moet kunnen doen aan netwerkborrels. Zo heb ik al aardig wat online netwerkevents bijgewoond en 2 jaar terug in september ook een heus gala.
Dat laatste had al een les kunnen zijn, maar stug en nieuwsgierig als ik ben liet ik me toch weer verleiden tot een real life netwerkborrel in Zwolle.
Top! Gaan we doen! Ik vind het leuk om mensen te leren kennen en het is belangrijk als ondernemer om jezelf te laten zien en te vertellen wat je doet.
Voel je de maar al aankomen?
Ik vind het echt HEEL ERG moeilijk. En daar merk je aan de buitenkant niks van.
Bij binnenkomst was ik erg onder de indruk van de prachtige lokatie en had dan ook niets liever gedaan dan even in alle stilte rondkijken en de fijne fluwelen stoel waar ik op was gaan zitten zacht te aaien. Ik hou van stilte en om me heen kijken. Maar nee Ilja, doe niet zo raar, ga gewoon praten met degene naast je. Dat werd door de hosts dan ook aangespoord om te doen.
Nu zat er een hele gezellige dame naast me die mij op Instagram volgde en al veel over me wist. Ik kende haar niet en voelde me meteen schuldig. Maar het was een heel leuk gesprek.
Later gingen we in groepjes van 4. Het leek bijna alsof ik uit mezelf trad en mezelf als buitenstaander bekeek. Zoals in die Scrooch kerstfilm. Terwijl ik gewoon praat over wat ik doe, luister naar de anderen, vragen stel en oprechte interesse toon, staat die buitenstaander het volgende naar me te schreeuwen:
Ilja doe niet zo ongemakkelijk!
Waar heb je het over? Dat is helemaal niet wat je wilt zeggen.
Toon gewoon interesse ook al vind je zwangere vrouwen maar niks.
Je bent echt de oudste hier. Wat moeten ze wel niet denken.
Komaan Il, effe een interessante opmerking maken zodat je het weer over jezelf kunt hebben, want zo laat je je ondersneeuwen
Zucht.
Later gingen we 1 op 1. Steeds een minuut of 8 babbelen met een random ondernemer over wat je doet. Hop. Weer die pitch! Per gesprek hoor ik mezelf andere dingen zeggen. Had ik dit niet beter voor moeten bereiden? Wat doe ik nou eigenlijk? Wat een vaag verhaal, dit snapt echt niemand. Gelukkig heb ik toffe visitekaartjes! Oh shit die passen helemaal niet in een portemonnee. En wat bezielt je ook zeg, zelf iets schilderen en tekenen. Je zit niet meer op de basischool!
Net als ik eindelijk goed in gesprek ben met iemand en het interessant wordt, is daar het signaal om weer verder te gaan. Maar ik wil niet verder. Ik ben in gesprek met iemand en ik wil diegene leren kennen. Niet alleen wat ze doen, maar wie ze zijn. Waarom ze doen wat ze doen. Ik vind mensen reuze interessant! Maar oké dan, hup naar de volgende!
Onderweg naar huis tolt mijn hoofd. Gelukkig heb ik 50 minuten de tijd om te bedenken wat het toch is waarom dit niet voor mij is weggelegd. Maar dat is nog maar de directe reactie. Ik weet intussen ook dat de naschok nog erger is, zoals bij wel meer aardbevingen.
Ik kon niet in slaap komen. Al die half afgemaakte gesprekken bleven maar door mijn hoofd gaan. Mijn geest dwaalde nog steeds in die kerstfilm rond, dus ik kon maar niet tot mezelf komen en de rust vinden. Ach ja, ik had toch niks op de planning de volgende dag.
Uitslapen dus. Moe wakker worden. Hoofdpijn.
Overprikkeling wordt vaak gezien als iets wat acuut gebeurt. Maar wat het is, is kei hard over je grenzen gaan, niet toegeven aan je eigen behoeftes en de kortsluiting in je hoofd zo hard negeren, zodat je er de dag of dagen daarna mee opgescheept zit.
Overprikkeling is niet alleen maar moe zijn. Het gooit je hele systeem door de war. Je ware, authentieke ik is door elkaar geschud en weet niet hoe het op dat moment weer tot stilstand moet komen. Je bent in de war. Hoofdpijn. Een algehele zwaarte en somber gevoel, lage zelfwaarde, geen focus.
Mij is het het niet meer waard. Dit soort overprikkeling vind ik echt kut. Ik hou teveel van mezelf om dit mezelf aan te doen. En hoewel ik de organisatie en het concept echt helemaal geweldig vind, weet ik dat dit niet mijn ding is. Ik ben meer van de kwaliteit dan de kwantiteit. Ik spreek liever 1 of 2 mensen een uur lang, dan 10 in 2,5 uur.
In de auto terug had ik allemaal ideeën over hoe dit anders zou kunnen. Netwerken voor HSP’ers. Een tegengeluid. Een oplossing. Faciliteren. Het gaat nog even door mijn hoofd, maar voor nu heb ik nog te weinig ruimte er concreet iets mee te doen.
Comments