Toen ik vanmorgen met een kopje koffie wat door Flow Magazine zat te bladeren ging ik nadenken over mijn leven. Dat doe ik wel eens vaker, maar toevallig kwam het onderwerp kinderen weer boven borrelen. Ik denk omdat ik komend weekend bij een vriendin op bezoek ga die is verhuisd met haar vriend en kind. De vriendin waarvan ik nooit gedacht had dat zij een kind zou krijgen en waarvan ik nog steeds een beetje in shock ben, denk ik.
Zelf heb ik geen kinderen. Heel erg bewust. Toen mijn vriend me 8 jaar geleden tijdens onze derde date vroeg of ik kinderen wilde, ja heel confronterend, was mijn antwoord resoluut NEE. En gelukkig maar, want anders waren we niet samen geweest. Eerlijk? Wanneer ik hoor dat een bekende of zelfs onbekende een kind krijgt, snap ik het gewoon niet. Ik kan niet begrijpen waarom iemand een kind zou willen. Het is een keuze waarin ik mezelf niet kan plaatsen.
Als kind fantaseerde ik zelden tot nooit over kinderen hebben. Ik speelde niet echt met poppen en de prachtige poppenwagen van bordeaux ribfluweel die ik van mijn oma cadeau kreeg stond bijna nieuw op zolder.
Ik had er niks mee. Ik had 2 poppen die ik wel leuk vond. Eentje kon plassen, hilarisch natuurlijk, en de ander had een gat in haar rug waarin een soort van discs in paste zodat ze liedjes zong. Verder bleven ze naakt. Het boeide me niet of ze het koud hadden.
Barbies daarentegen vond ik wel geweldig. Die hadden een leventje wat ik zelf kon bedenken. De meest flamboyante outfits wisselde ik steeds af, want natuurlijk gaf er altijd wel iemand een feestje.
Mijn droom was niet om moeder te worden. Ik wilde in groep 3 net als mijn juf vooral ook juf worden. Dat ben ik op een punt in mijn leven ook een tijdje geweest, maar niet in het basisonderwijs.Ook had ik een favoriete tante, en dat was de tante die geen kinderen had. Maar wel een man en een hele leuk hond. En zij gingen op vakantie naar Afrika. Wat een avonturen zeg!
Fast forward naar rond mijn 30e waar het krijgen van kinderen ineens hot topic begint te worden. Het niet echt hebben van een vaste relatie is relatief handig op zo’n moment, want dan laat men je wel met rust met de vraag wanneer de kinderen komen. Maar toch kreeg ik de vraag “wil jij kinderen” regelmatig.
Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoeveel betweterige antwoorden ik kreeg op het antwoord nee. “Ach joh, je bedenkt je nog wel”, “jouw eierstokken gaan ook nog wel rammelen” of “wacht maar tot je de ware vindt”.Het vinden van “de ware” heeft niks te maken met het wel of niet willen van kinderen. Niet voor mij althans. En dat ik geen kinderen wil betekent nog niet dat ik:
een hekel heb aan kinderen
een hekel heb aan mensen met kinderen
een slechte moeder denk te zijn
een lading principes heb
Maar toch, en dat is wat me enorm dwars zit soms, voel ik me hierom een buitenbeentje. Soms letterlijk, want ik ben wel eens aan de kant gezet voor vrienden die ook kinderen hebben en met opzet niet uitgenodigd op feestjes waar veel kinderen gaan zijn, want ik heb geen kinderen dus zal ik dat wel niet trekken.
Mag ik dat dan wel even zelf bepalen?
Ik word in mijn keuze gesteund door vriendinnen die ook geen kinderen willen. Heel erg fijn. Maar het voelt ook een beetje puberaal. Recalcitrant en opstandig bijna. Wij tegen de rest. De rest, dus zeg maar 80% van de vrouwen die wel kinderen hebben.
Wat is het toch dat de maatschappij vrouwen die bewust kinderloos zijn som neerzet als buitenbeentjes? Of dat je er hele goede redenen voor moet hebben? Of dat er vast iets mis met je is en je het niet aan kunt? Of, en dat is nog wel de ergste, egoïstisch? Uitkomen voor bewust kinderloos zijn voelt bijna alsof je voor Green Peace werkt of bij een sekte zit. Daarom vind ik het platform “We Are Childfree” ook zo bevrijdend. Verhalen van vrouwen zonder kinderen.Ik begrijp de struggles die vrouwen met kinderen hebben een heel eind. Er wordt genoeg over geklaagd dus de boodschap is duidelijk. Maar het is een keuze die je hopelijk zelf hebt gemaakt. Maar houd dan ook op met de opmerking “ja maar jij hebt dan ook geen kinderen” want nee, die heb ik geen en ik weet ook niet hoe dat is en daar ben ik blij om. Ik leef mijn leven voor mezelf en voor mijn partner en wij doen wat we willen wanneer we dat willen. Dat is ook een keuze. Ik hoop op een wereld waarin bewust en zelfs onbewust kinderloos zijn minder wordt gezien als een vloek. Dat wij niet echt meetellen. Dat we iets missen of niet compleet zijn. Maar als sterke vrouwen met een duidelijk standpunt wat niet 24 uur per dag verdedigd hoeft te worden. Als een inspiratie voor degene die nog twijfelen. Als vriendinnen voor diegene die graag eens over iets anders praten dan poepluiers en slapeloze nachten. Als leuke “tantes” met een ander leven. Maar voornamelijk als volwaardig mens.
Comments